Bł. Honorat Koźmiński

Gdy podczas zaborów były zamykane klasztory na ziemiach polskich, zakonnik ze zgromadzenia kapucynów tworzył grupy zakonów świeckich (tercjarek) na ogół związanych z kultem Matki Bożej. Około 1889 r. zwrócił się do Stolicy Świętej o zatwierdzenie zgromadzeń bezhabitowych. W tym samym roku uzyskał aprobatę. Dzięki temu powstało 26 stowarzyszeń tercjarskich, z których na przestrzeni lat uformowały się liczne zgromadzenia zakonne.
Bł. Honorat Koźmiński, działając w konspiracji, stworzył rozległą sieć zgromadzeń zakonnych, zarówno tych noszących habit, jak i tych działających potajemnie. Zgromadzenia te, powołane do życia w odpowiedzi na potrzeby społeczne, zajmowały się szerokim spektrum działań charytatywnych i ewangelizacyjnych. Ich działalność obejmowała m.in. edukację młodzieży, pomoc ubogim i chorym oraz wsparcie osób starszych. Pomimo tych osiągnięć, działalność o. Honorata została naznaczona trudnościami związanymi z represjami carskimi, powstaniem ruchu mariawitów oraz późniejszymi decyzjami kościelnymi.
Popularyzował objawienia w Gietrzwałdzie, w których Matka Boża jedyny raz mówiła po polsku. Objawienia te zostały zatwierdzone przez Kościół.

Do sióstr zgromadzenia Służek Niepokalanej, które założył mówił:
„Okazją zaś do tego zawiązku (zgromadzenia) były Objawienia Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej uczynione w tym czasie wiejskim dziewczętom w Gietrzwałdzie (…) dlatego też Służkami Niepokalanej się nazwały”.

„Pod naszą ubogą strzechą szuka Matka Boża dusz, które by były zawiązkiem tego odrodzenia zepsutego świata, że na tej niwie od wieków niepłodnej i jakby odłogiem leżącej chce Ona zaszczepić nową Ewangeliczną winnicę, która by obfite owoce wydała (…). Bóg nie w wyższym towarzystwie, ale najczęściej między prostaczkami i ubogimi wybranych swoich szuka i znajduje, którym tajemnice niebieskie powierza.”