Bł. Bartolo Longo

Po swoim nawróceniu szerzył cześć różańca świętego. Pobudował okazałą świątynię na cześć Matki Bożej. Powołał do życia zgromadzenie Córek Różańca z Pompei. Wydawał pisma propagujące modlitwę różańcową „Różaniec” i „Nowa Pompeja.” Z bł. Bartolo Longo związana jest tzw. nowenna pompejańska, która polega na 54 dniowej modlitwie na różańcu.

„Cały różaniec w piękny sposób przedstawia teologiczną głębię myśli Maryjnej, jest ona powielana w całej dialektyce prawdy i dedukcji. Teologia maryjna i różaniec są niczym dwa poematy połączone w jedną całość, dwa hymny zlewające się w jeden hymn, dwie okazałe świątynie, dwie katedry myśli i pobożności, które stają się jednością. W różańcu pobożność przemawia językiem teologów. W nim medytacja wznosi się na wyżyny osiągnięte przez wiedzę teologiczną. Teologia maryjna i różaniec są zatem jakby dwiema podobnymi świątyniami o identycznych wieżach i iglicach sięgających równie wysoko.”

„Biedny człowiek – tak powie świat, ale nie ja, ani ci, którzy podążają ścieżkami sprawiedliwości. Czyż nie lepiej powiedzieć: podnieś oczy i serce, pochyl głowę w uwielbieniu, ty, którego Dziewica obdarza swoimi łaskami, a Jezus sakramentami. Czy można myśleć, że Jezus, który tak cię ukochał, może być teraz tak okrutny, by nagle ciebie odrzucić? On, Bóg, który przeszedł próbę, On, który pokonał słabości i zniechęcenie, który modlił się do Ojca, aby oddalił kielich, który poczuł się tak samotny i opuszczony, że nie mogąc znieść dłużej tego ciężaru, wyszedł z Ogrójca i poszedł do umiłowanych uczniów, który czuł się samotny i opuszczony przez wszystkich, nawet przez Ojca, który znalazł przyjaciół śpiących… Dlaczego? Odpowiedź jest oczywista: Bóg poddaje nas próbom w celu wywyższenia Jego Boskiej Opatrzności. Ale jaki w tym cel? Pomóc nam zdobyć najwyższe cnoty, całkowicie Jemu ufając.”